Día da poesía

 Vivimos tempos de zozobra, de incertidume, de silencios e desesperanzas. Nada novo baixo o sol, dado que toda xeneración humana tivo o seu diluvio, plaga ou guerra. As súas criaturas fronte a Natureza, esa amorosa Nai que ás veces nos regaña e nos impón castigos, malos fillos.

  Pero nosoutros, os humanos, en todo tempo e circunstancia, por moi fortes que fosen os ventos, alumeamos lugares seguros onde agocharnos, anclaxes de proximidade, de amizade, de amor…
Podemos chegar a ser o peor e tamén o mellor do mundo, pero coa nosa creatividade somos capaces de concebir fisuras polas que se filtren a dor e o sufrimento na liña de fogo das emocións.

  Por iso pedimos ao noso alumnado máis veterano, os que tantos bos momentos nos deron nestes anos, que creasen un poema compartido, como símbolo de unión e solidariedade, versos que chegasen á xente, versos para abrir as ventas e que corra o aire, para gritar a verdade e crer no pobo.

 Se a linguaxe é “unha árbore calcinada” en palabras do gran poeta Octavio Paz, a poesía será as cinzas das que voltaremos a rexurdir. Nunca fixo tanta falta esa Arte con maiúsculas.

¡Grazas pola vosa colaboración!